Na 2 edities 3×50 met vooral ‘Mensen’, dacht ik n 2017 eens ‘Dieren’ vast te leggen. Maar al snel kwam ik erachter dat mijn hart ligt bij het vastleggen van kleine verhaaltjes. En dan liefst met of van mensen.
Zoals dit beeld van week 6: De vlucht uit Tokio is net geland op Schiphol.
In Noord-Frankrijk stonden we te wachten tot het eb was en we de paalhoofden mooi op de foto konden zetten. Maar er kwam een extra verrassing in de vorm van deze fotogenieke mosselman.
Een foto van Dirk. Dirk zijn gezondheid heeft mij het afgelopen jaar goed bezig gehouden. Op deze foto loopt hij vitaal de trap af. Helaas is het ook een paar keer anders geweest. Was hij zo ziek dat ik niet wist of hij het ging redden. Maar gelukkig is hij er nog steeds en koester ik iedere dag die ik met hem door mag brengen.
Elke week een foto maken waar ik zelf tevreden over ben, een uitdaging die ik met mijzelf aanging om te zoeken naar nieuw elan. Terugblikkend naar alle foto’s is het een verhaal in een 50-tal weken uit mijn leven, bij alle foto’s heb ik een herinnering over waar ik was en in welke stemming. De schelpenfoto; mooie vondsten van die dag aan de noordkust van Walcheren op een zonnig moment. Helaas heb ik mijn elan niet gevonden, maar ik blijf fotograferen.
Dit is mijn keus omdat ik hem mooi vind in zijn eenvoud. Daarnaast staat het voor mij symbool voor mijn 2017. Er was licht, kleur, storm en stilte voor en na de storm. Dat zou je bij dit weerbeeld ook kunnen verwachten.
Mijn model. Regelmatig kwam dit muisje de zonnepitten ophalen. Op 2 meter afstand keken wij elkaar regelmatig in de ogen. Ja en dat vroeg natuurlijk om een foto. Uit meerdere foto’s die ik maakte was dit wel het ultieme plaatje, waar ik zelf heel blij mee ben.
Favoriete plekje bij mijn favoriete boom in het Plantsoen in Leiden
Helaas niet helemaal windstil maar toch een mooi reflectie.
Het meedoen aan 3×50 in 2017 inspireerde mij tot experimenteren. Dit is één resultaat van deze experimenten. Met het maken van deze foto heb ik veel plezier gehad door steeds andere pluizenpollen de plukken en de pluizen hiervan op ‘het juiste moment’ te laten vallen.
Bijna een jaar lang elke week een foto maken waar ik zelf tevreden over ben, een pittige uitdaging. Terugkijkend naar alle foto’s is het gelukkig moeilijk om daar één foto uit te kiezen. Bijna alle foto’s dragen een verhaal of een herinnering met zich mee. En deze foto… daar wordt ik gewoon heel blij van!
Mijn 3×50, Eberhard v/d Laan. Ik heb na het overlijden van de burgemeester dit kunstwerk zien ontstaan. Hij schilderde het op een plaat hout, die geplaatst was voor een raam van het verzorgingsthuis dat gerenoveerd werd. De kunstenaar wilde geen naam noemen, maar wat heeft hij hier een mooi schilderij neergezet. Ik hoop dat het er nog lang zal blijven staan. Het schilderij heeft grote indruk op mij gemaakt, daarom verdient hij nogmaals een plaatsing.
Deze foto had ik niet kunnen maken als mijn moeder niet zo ‘gek’ was geweest om op zoek te gaan naar een stoeltje voor Saartje. Haar enthousiasme hield daar niet bij op en ze had zelfs nog een brilletje en miniboekje voor Saartje bij elkaar gesprokkeld. Ik vond dat zo ontzettend leuk dat het verhaal bij deze foto mij keer op keer laat glimlachen als ik er naar kijk.
